Europejski oddział Forda zaprezentował w Genewie studialny pojazd o nazwie Iosis-Max. Efektowna forma zewnętrzna stanowiła dalsze rozwinięcie koncepcji stylistycznej znanej pod nazwą "kinetic design" i wskazywała na rozwiązania, które znajdą się w przyszłych pojazdach tej marki. Podstawowych wymiarów pojazdu wówczas nie ujawniono. Sylwetka nadwozia nawiązywała do sportowego coupe, ale wnętrze zapewniało pełny komfort dla czterech osób. Indywidualne fotele o lekkiej konstrukcji zamocowane zostały do solidnego tunelu centralnego, biegnącego przez całe wnętrze. Dostęp do nich jest ułatwiony gdyż zrezygnowano z środkowego słupka. Tylna para drzwi jest odsuwana do tyłu lecz prowadnice umieszczone w górnej i dolnej części nadwozia były niewidoczne z zewnątrz. Nietypowo rozwiązano tylne drzwi nadwozia. Pojedynczy centralny zawias znajduje się w środkowej części szkieletu dachu, a rozbudowana szyba tylna (lub całe drzwi) mają dodatkowe boczne wsporniki prowadzące.

Samochód wyposażono w czterocylindrowy silnik benzynowy należący do nowej rodziny jednostek napędowych o nazwie EcoBoost. Ma bezpośredni wtrysk paliwa, zmienne fazy rozrządu, turbosprężarkę oraz układ Auto-Start-Stop. Jego pojemność skokowa wynosiła 1,6 dm3, a rozwijana moc maksymalna to 132 kW (180 KM). Silnik współpracował z nową sześciobiegową dwusprzęgłową skrzynią przekładniową.