Pierwsze samochody rodziny Sephia trafiły do Europy w 1994 roku. Pod względem konstrukcyjnym pojazd ten bazował na popularnym modelu Mazda 323. Początkowo podjęto produkcję modelu z trzybryłowym nadwoziem typu notch-back, które miało układ czterodrzwiowy. Długość całkowita wynosiła niemal 4,3 m, więc pojazd ten mieścił się w ówczesnym segmencie rynkowym C. Sylwetka miała klasyczne proporcje, ale nie posiadała żadnych charakterystycznych rozwiązań. Zaokrąglone powierzchnie zewnętrzne przyczyniły się do uzyskania dobrych własności aerodynamicznych. Wymiary wnętrza pozwalały na przewóz pięciu osób.

Do napędu pojazdu stosowano benzynowy silnik o pojemności skokowej 1,6 dm3, rozwijający moc maksymalną 59 kW (80 KM). Silniki te dostarczała japońska Mazda. Napęd przenoszony był na przednie koła pojazdu poprzez pięciobiegową mechaniczną skrzynię przekładniową. Jako opcje stosowano automatyczną skrzynię biegów o czterech przełożeniach.

Końcem 1995 roku samochody Sephia zostały poddane modernizacji (face-lifting). Długość nadwozia została zwiększona, głównie przez powiększenie przedniej i tylnej strefy energochłonnej. W przedniej części nadwozia zmieniono wlot powietrza, reflektory i zderzak, a także wystrój wnętrza (deska rozdzielcza oraz kierownica). Wzbogacono wyposażenie w zakresie komfortu i bezpieczeństwa. W tym czasie wprowadzono do produkcji drugą wersję nadwoziową. Był to pięciodrzwiowy hatch-back o dodatkowej nazwie Leo. Nowością następnego roku było wprowadzenie innych silników. Podstawowa jednostka napędowa miała teraz pojemność zredukowaną do 1,5 dm3, ale moc maksymalna nie uległa zmianie. Wersja GLX wyposażona była w znacznie mocniejszy silnik benzynowy o pojemności 1,8 dm3. Obie wersje silnikowe łączone były z mechanicznymi lub automatycznymi skrzyniami biegów.

Produkcję tych pojazdów zakończono w 1998 roku.