Na Wystawie Światowej odbywającej się w kwietniu 1939 roku w Nowym Jorku, w pawilonie koncernu General Motors, zaprezentowano samochód studialny Buick Y-Job. Według współczesnych określeń był to pierwszy samochód studialny, którego głównym celem było sprawdzenie określonych rozwiązań stylistycznych i technicznych a nie wdrożenie do produkcji. Otwarte dwuosobowe nadwozie miało odmienne od dotychczasowych proporcje, gdyż jego szerokość wynosiła 1890 mm a wysokość jedynie 1476 mm. Dodatkowy efekt wizualny wywoływał szeroki wlot powietrza oraz rozbudowane na boki zderzaki. Dwuczęściowa szyba przednia była lekko gięta na zewnętrznych krawędziach. Obłe i rozbudowane błotniki przednie zostały wydłużone i wchodziły w obszar drzwi. W błotnikach przednich zabudowano chowane reflektory, natomiast lampy tylne zostały „wpisane” w zarys błotników tylnych. Miękki składany dach wraz ze szkieletem, po złożeniu, mieścił się całkowicie w specjalnym schowku za fotelami kierowcy i pasażera. Schowek miał pokrywę i po jej zamknięciu powierzchnia tylnej części nadwozia była wygładzona. W drzwiach zastosowano napędzane elektrycznie mechanizmy opuszczania szyb.

Samochód napędzany był ośmiocylindrowym silnikiem rzędowym o pojemności skokowej 5244 cm3 i mocy 105 kW (141 KM). Nowością było zastosowanie hydromechanicznej, automatycznej skrzyni przekładniowej. Skrzynia ta składała się z przekładni hydrokinetycznej (zmiennik momentuobrotowego), przekładni planetarnych oraz hydraulicznego układu sterującego. Człon hydrokinetyczny realizował bezstopniową samoczynną zmianę przełożeń w określonym zakresie a umieszczone za nim przekładnie mechaniczne rozszerzały zakres przełożeń. Ten nowy rodzaj przekładni umożliwiał zmianę przełożeń pod obciążeniem co pozwoliło wyeliminować tradycyjne sprzęgło. Dźwignia sterowania trybami pracy, oznaczonymi literami, umieszczona była przy kolumnie kierownicy.