Model o nazwie Bravo został zaprezentowany w 1974 roku podczas Salonu Samochodowego w Turynie. Miał być następcą modelu Urraco, ale z powodu kryzysu paliwowego zrezygnowano z tego planu. W konstrukcji tego pojazdu wykorzystano zespoły mechaniczne z modelu Urraco, natomiast opracowanie kształtów dwuosobowego nadwozia typu coupe zlecono znanej firmie projektowej Bertone. Autorem projektu nadwozia był znany stylista Marcello Gandini.

Bryła nadwozia ma nietypowe proporcje, co wynika z długości wynoszącej tylko 3775 mm i szerokości 1900 mm. Wysokość całkowita pojazdu wynosiła jedynie 1055 mm, co nie ułatwiało wsiadania. W jednobryłowej formie nadwozia występują zarówno obłości (w górnej części) jak i ostre krawędzie w dolnej. W efekcie uzyskano wartość współczynnika oporu powietrza Cx wynoszącą 0,35.

Zespół napędowy składał się z silnika w układzie V8 zespolonego z pięciobiegową mechaniczną skrzynią przekładniową i był umieszczony poprzecznie za siedzeniami i napędzał tylne koła. Silnik o pojemności skokowej 3,0 dm3 zasilany czterema gaźnikami osiągał moc maksymalną 224 kW (304 KM) przy 7800 obr/min. Wszystkie koła jezdne zawieszone były niezależnie, a ich średnica wynosiła 15".

Masa własna modelu Bravo nie przekraczała 1085 kg, a prędkość maksymalna to 275 km/h.